Skóra to narząd o budowie złożonej, warstwowej. Jest przystosowana do pełnienia wielu czynności. Osłania organizm od zewnątrz i umożliwia mu kontaktowanie się ze światem zewnętrznym. Wykazuje znaczne różnice indywidualne.
Powierzchnia skóry nie przekracza dwóch metrów kwadratowych u dorosłego człowieka. Jej grubość zależnie od okolicy ciała wynosi od 0,5 do 4 mm. W warunkach fizjologicznych skóra jest matowa, przy prawidłowej czynności gruczołów łojowych. Przy jej oglądaniu z bliska można dostrzec na jej powierzchni: pólka, grzebienie skóry, fałdy, wgłębienia, doły, wyniosłości. Barwa skóry zależy od czynników chemicznych i fizycznych. Jest najjaśniejsza w wieku młodym, ciemniejsza u osób dojrzałych i najciemniejsza u osób starych.
Skóra składa się z dwóch warstw: naskórka i skóry właściwej. W skład elementów podstawowych wchodzą: włókna klejorodne, włókna siateczkowe, włókna sprężyste, komórki, istota międzykomórkowa.
Naskórek to entodermalny nabłonek skóry. Jest wielowarstwowym nabłonkiem rogowaciejącym płaskim. Jest zdolny do różnicowania się i wytwarzania tworów morfologicznych takich jak włosy, paznokcie, gruczoły. W nabłonku odróżnia się pięć warstw licząc je z głębi do powierzchni naskórka. Są to: warstwa podstawna, warstwa kolczasta, warstwa ziarnista, warstwa jasna, warstwa zrogowaciała.
Skóra właściwa znajduje się pod naskórkiem. Na budowę spoistą. Zawiera wiele włókien klejorodnych i sprężystych. Komórki skóry właściwej leżą na błonie podstawnej. Idąc w stronę powierzchni odróżnia się warstwę siateczkową, warstwę podbrodawkową, warstwę brodawkową.
Skóra zawiera wiele gruczołów. Pod względem kształtu dzieli się je na gruczoły cewkowe i gruczoły pęcherzykowe. Gruczoły cewkowe są to gruczoły potowe, a gruczoły pęcherzykowe to gruczoły łojowe. Zależnie od mechanizmu wydzielania odróżnia się: gruczoły holokrynowe (całkowite) i merokrynowe (cząsteczkowe).